Rappel du premier message :

CONTRAT DE NOT'RP !

- Statut du RP : ouvert aux incrustations surprises
- Tour de jeu : Sip - Mey
- Délai maximum d'attente de réponse : een weekje
- Sauts de tours : 1
- Autre : RP Néerlandophone    Ca y est. On pensait pas que ça allait arriver un jour, mais nous voilà. Traantje laten van emotie.

Meteen een paar zaken die dringend besproken moeten worden:

Een: Dalton is niet waar 'ie moet zijn. Zoveel is duidelijk. Als je plots verschijnt in een laatnegentiende-eeuws huis terwijl je daarnet in de rij stond voor een vette New Yorkse hotdog, dan ben je zeker niet meer waar je hoort te zijn. Ons duiveltje blijft desondanks de plotse verandering relatief kalm. Als je al meer dan twintig jaar tussen mutanten leeft dan wen je wel aan het één en ander.

Twee: Dalton is niet alleen. Hij weet niet precies hoe hij verschenen is, maar het is klaarblijkelijk plots. Wanneer hij zich wil omdraaien om z'n nieuwe omgeving eens deftig te bekijken, laat een jong meisje dat achter hem stond een vaas vol bloemen op de grond vallen. Z'n blik volgt nog net het traject dat de vaas maakt voor hij in duigen op de grond ligt. De twee staren naar elkaar in de langste stilte die Dalton ooit gekend heeft. Als hij uiteindelijk beslist om z'n hand op te steken en vaag te wuiven met die stomme grijns op z'n gezicht ("Hoi."), begint ze plots te schreeuwen. Luid. En weg is ze. Oké dan.

Drie: Dalton is hier niet welkom. Niks nieuws onder de zon. Thuis is hij voor velen ook onwelkom. Maar de reactie van dat meisje was toch wel zwaar overdreven. Na 35 jaar door het leven te gaan als een mutant leer je wat met racisme om te gaan... maar dit had hij nog nooit meegemaakt. Gillend wegrennen? Nope. Hij kan zich maar best voorbereiden op het ergste.

Ja, dat ging haar veel verder helpen. Heel nauwkeurig en duidelijk. Dan bleef er niets anders te doen dan wachten tot die “vriendin” de deur zou openen. Ze vroeg zich wel af wat hij bedoelde met “talent”. Had het iets te maken met het heen-en-weer verdwijnen en verschijnen van haar theekopje? Ze hoopte het niet.

Vertaling (traduction):

Een raam ging boven open na een derde druk op de bel. Ja, jaaaa. Ik heb je de eerste keer ook gehoord. Het hoofd van een jong, Aziatisch meisje verscheen door het venster. Oh, jij bent het. Ze klonk niet verbaasd, maar stond ook niet te springen om hem in ontvangst te nemen. Kom maar naar boven. Ze verdween weer en even later weerklonk de buzzer door de deur. Dalton gaf hem een duw en nodigde Yeva uit hem te volgen. Kom.

Het druiste allemaal zo sterk in tegen al haar instincten, maar toch volgde ze haar gids naar binnen. Ze moest wel: deze stad was te vreemd voor haar. Hoe irritant ze hem ook vond, hij was het enige hier dat ze een beetje kon inschatten.  

Vertaling (traduction):

Er was geen lift hier. De oude dame zou haar benen moeten gebruiken. Gelukkig woonde Mingxia maar op de tweede verdieping. Ze had haar deur al openstaan en wachtte geduldig af tot Dalton en zijn... oma (?) haar woning binnenkwamen alvorens de deur achter hen te vergrendelen. Zo, wat kan ik voor jullie doen ? Voor één of andere reden keek ze meer naar Yeva dan naar Dalton, alsof ze van háár een antwoord verwachtte.

Hoe je het probleem moet verwoorden? Simpel, toch? Je bent op de verkeerde plaats, in de verkeerde tijd. (En ik was dat. Ziezo. Alles is klaar en duidelijk. Nee? Dus ik dacht, aangezien jouw omstandigheden... Dalton wees in Mingxia's algemene richting. Hoe? onderbrak ze hem snel. Hè? Hoe, herhaalde ze, hoe is ze hier terechtgekomen?

Slimme vrouw. Ja hoor. Zodra twee vrouwen samenzitten gaan ze samenzweren. Dalton was dat liedje al gewoon. Zo gewoon dat hij er niet eens een opmerking over maakte.  Ik kan je terugnemen naar de juiste tijd, maar niet de juiste plaats. Dus tenzij jullie een eenrichtingsticket hebben naar Moskou... Mingxia haalde haar schouders op. Tijd is al half gewonnen, nee? 50% van je doel bereikt.

Dat was een vraag die Dalton makkelijk had kunnen beantwoorden als hij zijn telefoon op zak zou hebben gehad. Zijn handen jeukten. Mag ik even je telefoon lenen? vroeg hij aan Mingxia zonder op haar antwoord te wachten. Haar telefoon verscheen vanzelf in zijn hand. Blijkbaar kende hij haar paswoord ook, want hij ontgrendelde even later het scherm. Google zegt ongeveer 10 à 11 uurtjes voor niet meer dan 500 dollar.

Even nakijken. Zijn vingers gleden weer over het scherm. Toen Google hem een antwoord verstreek, bleek dit niet in lijn met Yeva's gokje. Dat is 33 300 roebels. Niet 420. In zijn tijd, dan. Dat een dergelijke omrekening anders zou zijn in de jaren 30 ging z'n petje te boven.

Zijn omrekening leek Yeva heel overdreven, maar niets leek haar in deze wereld te kloppen, dus een beetje meer of een beetje minder… “Kwestie van een gemeenschappelijk referentiekader te hebben, hoeveel zijn 500 dollars waard voor vergeleken met de waarde van goud? Of de gemiddelde maandloon?” Dat ze tenminste wist wat die som min of meer voorstelde.

Vertaling (traduction):

Goud? Zelfs Google kon hem hiermee niet helpen. Een waar mysterie. Het gemiddelde maandloon... dat zou hij misschien wel kunnen beantwoorden. Ongeveer $ 4.000 per maand. Hij kon zich niet herinneren dat Queenie ooit zoveel had verdiend, maar als internet het zei dan zou het wel waar moeten zijn.

Naar Rusland ? Dat is geen korte reis, hoor. Hij, ze wuifde vaag naar Dalton, heeft misschien zeeën van tijd om te niksen, maar ik niet. Ik heb werk. Dinges. Zaken. Erover uitweiden deed ze niet. Ok, ok. Ik snap hem al. We hebben mij nodig. Ik heb nog nooit iemand naar een ander continent geteleporteerd, maar ik wil het wel proberen.

Ze zag het niet zitten. Verbetering: ze zag het absoluut echt niet zitten. Maar kon ze anders doen? Bidden en hopen dat de Heilige Geest haar te hulp zou schieten? Doorheen haar leven had ze gemerkt dat Hij meestal beter meewerkte als je Hem een beetje hielp. “Mja… Dat zou een tijdbesparende oplossing zijn…” En heel gevaarlijk en zonder enige garantie. Ja, ze kon een goddelijk duwtje in de rug nu echt goed gebruiken.

Traduction (vertaling):

Oké, de zaak is beklonken. Dalton is tevreden, Mingxia is tevreden, Yeva is....... min of meer tevreden. Iedereen tevreden. Waar wachten we op? Mingxia haalt haar schouders op. Ik kan jullie nu al terugsturen. Het duiveltje knikte alsof hij het daarmee eens was. Voor mij ook goed, zolang je me ook meteen weer naar 2025 stuurt. Nog één ja-woord nodig dan. De twee keken Yeva vol verwachting aan.

Ze had het vreselijke gevoel dat dit allemaal een heel slecht idee was. Maar ze had simpelweg geen andere keuze. Als ik het niet thuis maak, zorg ervoor dat mijn familie er niet onder lijdt. Een stille smeekbede naar boven sturen was het enige dat ze kon doen. « Ik ben er klaar voor. » Zo klaar als ze ooit kon zijn, tenminste.

Vertaling (traduction):

Meer dan dat had Mingxia niet nodig. Ze plaatste één hand op Yeva's schouder en eentje op die van Dalton en bracht hen terug in de tijd. Dalton had niet eens de tijd om met z'n ogen te knipperen. De omgeving was in een flits veranderd. Holy shit. Hij vroeg zich af of het net zo was voor mensen die hij teleporteerde. Gek gevoel.

Heilige wát? Maar Yeva's gedachten bleven niet lang hangen rond die vrij ongewone uitroep. Aangezien ze nog nooit in de Verenigde Staten was geweest, kon ze moeilijk bepalen of ze nu in het juiste tijdperk was. Ze hoopte van wel. « Wat nu? U doet hetzelfde als met het theekopje en ik land hopelijk terug thuis? » Ze had haar zenuwen stevig onder controle, en dat was maar goed ook, want anders zou haar stem heel anders geklonken hebben.

Vertaling (traduction):