CONTRAT DE NOT'RP !
- Statut du RP : ouvert aux incrustations surprises
- Tour de jeu : Sip - Mey
- Délai maximum d'attente de réponse : een weekje
- Sauts de tours : 1
- Autre : RP Néerlandophone Ca y est. On pensait pas que ça allait arriver un jour, mais nous voilà. Traantje laten van emotie.
Meteen een paar zaken die dringend besproken moeten worden:
Een: Dalton is niet waar 'ie moet zijn. Zoveel is duidelijk. Als je plots verschijnt in een laatnegentiende-eeuws huis terwijl je daarnet in de rij stond voor een vette New Yorkse hotdog, dan ben je zeker niet meer waar je hoort te zijn. Ons duiveltje blijft desondanks de plotse verandering relatief kalm. Als je al meer dan twintig jaar tussen mutanten leeft dan wen je wel aan het één en ander.
Twee: Dalton is niet alleen. Hij weet niet precies hoe hij verschenen is, maar het is klaarblijkelijk plots. Wanneer hij zich wil omdraaien om z'n nieuwe omgeving eens deftig te bekijken, laat een jong meisje dat achter hem stond een vaas vol bloemen op de grond vallen. Z'n blik volgt nog net het traject dat de vaas maakt voor hij in duigen op de grond ligt. De twee staren naar elkaar in de langste stilte die Dalton ooit gekend heeft. Als hij uiteindelijk beslist om z'n hand op te steken en vaag te wuiven met die stomme grijns op z'n gezicht ("Hoi."), begint ze plots te schreeuwen. Luid. En weg is ze. Oké dan.
Drie: Dalton is hier niet welkom. Niks nieuws onder de zon. Thuis is hij voor velen ook onwelkom. Maar de reactie van dat meisje was toch wel zwaar overdreven. Na 35 jaar door het leven te gaan als een mutant leer je wat met racisme om te gaan... maar dit had hij nog nooit meegemaakt. Gillend wegrennen? Nope. Hij kan zich maar best voorbereiden op het ergste.
Dernière édition par Siparti le Lun 14 Oct 2019, 20:45, édité 1 fois