Rappel du premier message :

CONTRAT DE NOT'RP !

- Statut du RP : ouvert aux incrustations surprises
- Tour de jeu : Sip - Mey
- Délai maximum d'attente de réponse : een weekje
- Sauts de tours : 1
- Autre : RP Néerlandophone    Ca y est. On pensait pas que ça allait arriver un jour, mais nous voilà. Traantje laten van emotie.

Meteen een paar zaken die dringend besproken moeten worden:

Een: Dalton is niet waar 'ie moet zijn. Zoveel is duidelijk. Als je plots verschijnt in een laatnegentiende-eeuws huis terwijl je daarnet in de rij stond voor een vette New Yorkse hotdog, dan ben je zeker niet meer waar je hoort te zijn. Ons duiveltje blijft desondanks de plotse verandering relatief kalm. Als je al meer dan twintig jaar tussen mutanten leeft dan wen je wel aan het één en ander.

Twee: Dalton is niet alleen. Hij weet niet precies hoe hij verschenen is, maar het is klaarblijkelijk plots. Wanneer hij zich wil omdraaien om z'n nieuwe omgeving eens deftig te bekijken, laat een jong meisje dat achter hem stond een vaas vol bloemen op de grond vallen. Z'n blik volgt nog net het traject dat de vaas maakt voor hij in duigen op de grond ligt. De twee staren naar elkaar in de langste stilte die Dalton ooit gekend heeft. Als hij uiteindelijk beslist om z'n hand op te steken en vaag te wuiven met die stomme grijns op z'n gezicht ("Hoi."), begint ze plots te schreeuwen. Luid. En weg is ze. Oké dan.

Drie: Dalton is hier niet welkom. Niks nieuws onder de zon. Thuis is hij voor velen ook onwelkom. Maar de reactie van dat meisje was toch wel zwaar overdreven. Na 35 jaar door het leven te gaan als een mutant leer je wat met racisme om te gaan... maar dit had hij nog nooit meegemaakt. Gillend wegrennen? Nope. Hij kan zich maar best voorbereiden op het ergste.

Neen, niet grappig. De situatie was allesbehalve "grappig". Ze had een onbekende in haar keuken die de raarste dingen vertelde, ze kon nog steeds van satanisme beschuldigd worden en Nastya deed er wel heeel lang over om terug te komen. Dat kind was toch niet verloren gelopen, zeker ? « Wat ons terugbrengt op de vraag : waar komt u vandaan ? » Ondanks haar irritatie slaagde ze erin er kalm uit te zien en te klinken. Decennia ervaring kwamen nu goed van pas.

Vertaling (traduction):

Ach. Hij kon haar evengoed verkondigen dat hij niet van de hel kwam. Veel wijzer zou ze er niet van worden. Van de hel komen klink nog relatief normaal in vergelijking. Ik kom van de Big Apple. New York, New York. America. Het Amerikaanse continent. Het jaar? 2025. Vragen? Vast. Antwoorden heb ik niet.

Amerika, 2025. Het was absurd. Vertel haar wat nieuws. Ze hield met moeite een zucht tegen. Productief denken, je hebt een probleem dat je moet oplossen. « U kunt hier niet blijven. Ik weet niet hoe u terug kan naar uw eigen tijd en plaats, maar het is slechts een kwestie van tijd voor het voor u hier heel onveilig wordt. » Ze had dus beslist dat ze hem zou helpen. Help uw naaste, zeiden ze. Hopelijk zou ze daar geen spijt van krijgen.

Vertaling (traduction):

Laat ze maar komen. Dit duiveltje heeft nog wat achter de hand. Dalton leek niet in het minst ongerust. Erger nog, hij bleek het te verwelkomen. Nou waar blijft die thee? Hij draaide zich om op z'n stoel om naar de theepot op het fornuis te kunnen staren. Liever een blikje cola, maar wie kan er nu kieskeurig zijn in de 19de 20ste eeuw.

Hij vulde z'n kopje thee tot het randje en slurpte als een kind de hete drank een centimeter weg. Teveel geschonken, verklaarde hij, alsof dat het gebeuren wat minder onbeleefd maakte. Wat denk je dat die priesters van je precies kunnen doen? Wat wijwater op me sproeien? Of maken ze zich hier de handen vuil? Niet dat ze dat in zijn tijd niet deden, maar het ging er toch allemaal wat discreeter aan toe.

De brandstapel? Dalton floot. Ze hebben hier precies wat lesjes van de amerikaanse puriteinen genomen. Brandstapels. Exorcisme. Dat meen je toch niet? Was dit 1937 of de middeleeuwen? En aan welke kant sta jij dan? Juich je toe zodra ze iemand op de brandstapel gooien? Hij nam aan van wel. Ze droeg een kruisje rond haar nek en had angstig (nou ja... vooral haar slaafje was angstig) de priester geroepen.

Zonder bloed geen verandering, antwoordde Dalton resoluut. Hij was zeker van z'n stuk, al kende hij een heleboel mensen die zich hoogst waarschijnlijk zouden aansluiten bij haar mening. Passief toekijken is even slecht als niks doen. Het verandert niks. Het leidt tot niks. Wat is het nut?

Misschien pakken jullie het in Rusland gewoon niet goed aan. Hij moest toegeven dat hij niets wist van de lokale politiek (of het nu van z'n eigen tijd was of van deze parallèle wereld), maar dat er in 200 jaar niks gebeurd was vond hij maar moeilijk te geloven. Wat voor weerstand is er dan? Wat doen de groepen precies? Er viel altijd een lesje uit te leren. Wat niet te doen, bijvoorbeeld.

Je weet er toch wel iets over. Zelfs al ken je geen insider plannen. Wat zeggen mensen op het intern— euh, op straat. Of... goh, wat hebben ze hier om te communiceren... ? Kranten ? Welke geruchten doen de ronde ? Dalton kon maar moeilijk geloven dat er geen woord werd vuilgemaakt aan de tegenstaande partij. Stilletjes rebelleren was een oxymoron als je het hem vroeg.

Dat is maar één kant van het verhaal. De kant die spijtig genoeg controle had over de media (of wat de media was in deze wereld ; als het nieuws maar op enkele gecontroleerde kanalen vertolkd werd, was het uiteraard makkelijk om #FakeNews te verspreiden). Dalton kende die strijd maar al te goed. Wat zou zijn leven in godsnaam geweest zijn zonder sociale media?

Oh ze wist maar al te goed dat zootropen allesbehalve de demonen waren die de officiële berichten van hen maakten. En ze wist even goed dat er aan de “goede” kant een flink aantal corrupte zielen was. Ze glimlachte, maar haar glimlach reikte niet tot aan haar ogen. “U hebt mij gevraagd wat mensen zeggen en dat was het antwoord op uw vraag. Wie een andere mening heeft, houdt zijn mond of zijn mond wordt gesnoerd.”

Vertaling (traduction):

Betekent dat dat je je mond houdt, mevrouwtje? Wie het zo stelt neemt uiteraard aan dat zijn tegenspreker eigenlijk het omgekeerde bedoelt, of, als men niet in extremis wou gaan, tenminste doet vermoeden dat hij een boodschap verschuilt in zijn onschuldige zinnetje. Dat interesseert iemand als Dalton natuurlijk. Misschien toch niet zo saai als ik oorspronkelijk dacht, hè?

Ja, af en toe moet je snel conclusies kunnen trekken. Vriend of vijand. Dat soort dingen. Snelle conclusies leiden tot snelle reacties. Snelle reacties vermijden dat je onverwacht en veel te vroeg in je graf ligt. Enkel voordelen dus. Nog steeds aan het wachten op je dienstmeid? Geen zin om er zelf op uit te trekken?

Zwart-wit is essentieel voor snelle beslissingen, zei hij nogmaals alvorens recht te staan. Eventjes de benen strekken, voegde hij eraan toe alsof hij een verklaring nodig had voor de plotselinge verandering in lichaamshouding. Met de armen boven zijn hoofd gestrekt nam hij Yeva onder de loep. Hmm... frenemy? Heel vijandig was ze niet. Maar ze waren ook niet bepaald beste maatjes.

“Frenemy”, weer zo’n raar woord. Wat voor een taal sprak hij eigenlijk? “U hebt mijn tweede vraag nog niet beantwoord.” Selectief doof, misschien? “Enig idee hoe ik u kan wegkrijgen voor Nastya terugkomt?” Ze was niet van plan hem aan die vraag te laten ontsnappen, aangezien hoe cruciaal het antwoord erop was. Ofwel wist hij hoe hij terug kon naar waar hij vandaan kwam, ofwel moest ze zien dat ze hem had laten verdwijnen voor de militie binnenviel.

Vertaling (traduction):

Mijn specialiteit is anderen wegkrijgen. Niet mezelf, gaf hij eerlijk toe. Niet dat ze iets had aan zijn eerlijkheid. Alleen maar meer vragen, waarschijnlijk. Demonstratie nodig misschien? Hij wachtte deze keer niet op een antwoord. Met een vingerknip teleporteerde hij een porseleinen kopje in z'n hand.